Vrijdagavond 3 juni vond ‘avondje Hoofdstuk’ plaats. Een bijeenkomst over menselijkheid in de zorg. Ik kijk in enkele blogs terug. We spraken over de zekerheid van onzekerheid in De Zorg. Niemand bleek "normaal" volgens het boekje te acteren; elke revalidant heeft een andere behoefte, en het hangt van de dag van de professional af hoe deze in een gesprek zit. En zo konden we nog wel even doorgaan met voorbeelden van menselijke verstoringen van de procedure. Chaos. Het riep de vragen op als 'Hoe werken we binnen al deze vaagheid van persoonlijke ervaringen samen?' en 'Hoe maken we contact?'.
Foto: theater Concordia met (vlnr) Ronald Spanjers, Rutger Slump, Misha Koole en Desiree Bierlaagh, tijdens 'avondje Hoofdstuk'
Contact en techniek
Practor Desiree Bierlaagh nam ons mee naar de belevingswereld van studenten die aan de start van hun studie staan. Zij geven aan in de Zorg te willen werken om iets te kunnen betekenen voor mensen die dat nodig hebben. Ze roemen als rolmodel mensen die goed contact kunnen maken. Professionals die werken vanuit hun hart. Hoe kan ik zo'n verpleegkundige worden?
Na tien weken studie en praktijk formuleren diezelfde studenten vooral technische vragen - vanuit het boekje - zoals ‘hoe doe ik een steunkous aan bij een bejaarde?’. En tegelijkertijd roemen ze nog steeds die betrokken wijkverpleegkundige die vanuit het hart werkt. Hun focus verschuift echter in de praktijk van mens naar kous. Van contact naar handeling.
Scharrelruimte
We vroegen ons af wat er gebeurt als de handeling niet bij de persoon blijkt te kloppen, waar mijn verhaal in Hoofdstuk een voorbeeld van is. Wij blijken als mensen de neiging te hebben om met name naar het formulier te kijken. En daar zijn er veel van in De Zorg dus dat maakt contact lastig. Desiree vroeg zich af of we wellicht "scharrelruimte" kunnen inbouwen om elkaar als mens te blijven zien?
‘Kan je mijn therapeut blijven?’ vraag ik tussen het snikken door. Wat ben ik blij met deze doorbraak. Het is opeens buitengewoon duidelijk wat ik wil: Petra [sporttherapeute]. Zij is de eerste therapeute die fysiek met mentaal combineert en mij confronteert. Ze ziet mij. (fragment uit roman Hoofdstuk)
Opgeruimd staat netjes
Bovenstaande situatie doet me denken aan de ‘Tidying up art’ kunst van Ursus Wehrli. Hij probeert – als Zwitser zijnde - kunst weer netjes op te ruimen. Hij speelt met element om alle vaagheid weg te ordenen. Weg met alle chaos en inefficiëntie. Hij laat mij als kijker achter met de vraag: Waar ging het ook alweer over? Wat is de kunst van De Zorg?