‘Misschien ben ik toch gek geworden? Wanneer is een mens normaal? Kan je normaal zijn? Wie wil er normaal zijn? Interessante vragen. Voor een ander. Ik vind ze niet zo leuk, nu het mijn realiteit betreft. Zou Elice [partner] normaal zijn? Ik hoop het niet.’ (uit Hoofdstuk, Futuro Uitgevers)
Naar aanleiding van een opgelopen herseninfarct ben ik meerdere malen getest hoe ik mij verhield tot mijn normgroep. Was ik nog normaal? Functioneerde ik nog? Kon ik nog veilig de maatschappij in? Uiteraard begreep ik het nut van de testen, maar ze maakten me met name erg onzeker. Ik week af op punten die ik heel erg bij mezelf vond horen. Ja, ik ben ongeduldig en kan geïrriteerd raken als iets me niet lukt. Ik was eigenlijk wel blij met de resultaten, maar het systeem niet. Ik moest normaal worden. Is het gek om af te wijken? Zijn normale mensen niet veel enger?
Afbeelding: Argibald, Utrecht
Het zijn vaak ogenschijnlijk normale mensen die enge dingen doen: Een nette directeur die een miljoenen bonus bij slecht presteren normaal vindt, een vriendin die drie keer in de vakantie vliegt omdat iedereen dat doet, of een blanke jongen in Texas die met een wapen naar school gaat omdat hij boos is op zijn oma. Normaal is eng. We lopen vast in normaal. Laten we als mens leren van mensen die anders dan ons zijn. Ik denk dat afwijken de norm moet zijn. Dagelijks baal ik van mijn CVA, maar ik moet toegeven: het heeft me wel uit mijn bubbel doen komen. Ik bleek inderdaad niet normaal in de wereld met mijn hoogopgeleide blanke clubje. Dat wist ik wel ergens maar toch... Mijn gemiddelde revalidatiegenoot had zo bij Veronica Inside kunnen aansluiten en was vooral bezig met hele lompe grappen. Ik kon niet weglopen dus ik heb alles aangehoord, en moest toch ook wel veel lachen. Lieve mensen met andere gezichtspunten. Ik had liever niet in een revalidatiecentrum gezeten, maar het heeft mijn ogen wel geopend dat mijn wereldje niet de norm is en dat element wens ik iedereen toe. Doe eens gek: stop met je afsluiten door meditatie en ga naar buiten.