In 2017 was ik in Israël voor de ontwikkeling van een programma over leiderschap in spanning. Wist ik veel dat Corona, "IPCC", "Oekraïne", de woningnood, een persoonlijk herseninfarct, etc. etc. voor de deur lagen. Ik was "slechts op bezoek". Best naïef achteraf gezien. Ik sprak van Israëlische generaal tot Palestijnse jongere over: Hoe leef je samen als de complexiteit en emoties niet te overzien zijn? Wat vraagt dit van (persoonlijk) leiderschap?
Hoop is een werkwoord
Een eenvoudige oplossing was er uiteraard niet. Jammer. Iedereen was zeer vriendelijk maar voelde zich veelal machteloos. Een gemiddeld mens zou uit verbinding gaan, maar we spraken ook met bruggenbouwers zoals kunstenaars in Jeruzalem die juist verbindingen tussen culturen en bevolkingsgroepen probeerden te maken. Zij hadden het niet makkelijk, vielen overal buiten, zagen het soms ook niet meer zitten, maar zetten desondanks door. Er stond te veel op het spel om op te geven. Hoop is een werkwoord leerde ik van hen. Wat een verschrikkelijk <piep>cliché maar zoals zo vaak wel waar.
Hoop is een werkwoord leerde ik van hen. Wat een verschrikkelijk <piep>cliché maar zoals zo vaak wel waar.
Videokunst
De onderstaande videokunst van een van hen raakt me telkens weer, en geeft me soms de kracht om door te zetten in mijn persoonlijke invloedssfeer. Zet je boxen hard aan voor The Messenger van Daniel Kiczales.
Luistertip
Goede kunst gaat niet over gelijk hebben. Vind ik. Je mag zelf bepalen wat het met je doet. Luister dit kunstwerk samen met iemand en ga in gesprek.
Video: The Messenger van Daniel Kiczales
Uitnodiging
Ik hoop dat we meer maatschappelijk leiderschap kunnen ontwikkelen. Het is nogal nodig. Er is maar - tot op heden - maar een planeet die bij ons past dus we moeten aan de bak. Ik heb gelukkig al vele (in)formele leiders ontmoet die voorbij zichzelf het verschil willen maken. Doe je mee? Laten we een koffie pakken en zien wat er mogelijk is.