'Wat valt je op?' vraagt mt lid Van Dijk

'Poeoeoeoep!' roept het kleine hoopje mens met de grote Paw Patrol-muts voor me op mijn grote zwarte fiets.

Ineens hoor ik veel herrie in mijn hoofd, alsof ik naast een draaiende vliegtuigmotor sta, en voel ik de linkerkant van mijn gezicht niet meer.

Telkens als ik even wegdommel, word ik weer wakker in de surreële situatie waarin ik terecht ben gekomen. 

'Het gaat even niet zo goed,' zeg ik tegen de witte verschijning die het bed naast me opmaakt

'Dank u wel. Herstel is onzeker, maar De Molenwiek is een heel goed centrum. Misschien zien we elkaar nog even en anders wens ik u veel sterkte,' zegt de arts. 

Alleen is het hier warm en het ruikt naar de aanleunwoning van mijn opa. 

'...Ook het ontbijt is hier therapie, alles is hier therapie, maar dat zal je zo wel merken.'

Voorzichtig haal ik de zilveren kerstslingers van de houten leggers en gooi ze op de grond naast het grote turntoestel.

'De regie ligt bij jou. We sluiten je heus niet op, hoor,' zegt ze, terwijl ze lachend de kamer verlaat.

'Ja, lekker,' zeg ik tegen mijn moeder die een stuk quiche aanbiedt.

'Waar kan ik de pindakaas terugzetten?' vraag ik aan Sander, de vrolijke stagier, in de nepkeuken van ergotherapie.

'Alles is therapie,' stamel ik ongemakkelijk.

'Je moet vertrouwen houden.'

Plotseling moet ik hard lachen.

Hoe weet ik nou wie ik ben geworden als mijn omgeving niet normaal doet.

'Ik ben uw vrijwiller, Dennis.'

'Aaahh, aaahh, aaahh. Mmmmm, mmmm, mmmm. Puh, puh, puh.'

We huilen samen van geluk.

'Boeffie!'

Loopt mijn emmertje terecht over of is het kapot? 

Zijn stilte maakt me bang en ik houd liever afstand.

'...Ik hoop dat je niet erg geschrokken bent....'

'Ik merk niets aan je,'

Het is horrror.

'Ik wil een gesprek hoe jij met beslissingen omgaat,'

'Je kunt altijd een klacht indienen.'

Ik ben moe van het gevecht en heb zin om op te geven.

'..., maar kan je iets kwijt zijn wat je niet mist?'

'K! K! K!'

Regie is in De Molenwiek als een fata morgana in de woestijn; er wordt continu gezegd dat ik de regie heb, maar elke poging om de regie te pakken, mislukt.

Er ontstaat steeds meer ruimte in mijn hoofd om te piekeren.

'Volgens mij ga ik douchen en ga jij kijken,'

'Ik ga steeds een emotie noemen en u mag steeds met een getal tussen de 0 en 100 aangeven hoe het met u gaat...'

De Hand & Hersenengroep is met afstand de meest nutteloze, maar gezelligste therapie van de week.

Ik moet hier niet aan tornen, want het systeem zal me terug op mijn plek zetten.

'Ja, natuurlijk blijf ik bij je,' zegt ze zachtjes.

'... Je hebt de Molenwiek overleefd en dat verdient een applausje.'

'Je hebt een hanenloop,'

'Het is geen gevangenis.'

Ik ben een heel eind, maar mis een cruciaal stukje.

'Het is geen competitie hier! ...'

... ik betrap mezelf erop dat ik tijdens de opdrachten met haar deel dat ik het zwaar heb, zowel thuis als in het centrum.

Ik ga ze missen.

'Ben je niets vergeten?' vraagt Elice en trekt mijn wollen sjaal nog even recht.

'Ze wilde me op een driewieler zette, die gekke Saskia! ...'

'... Veel plezier met je kluisje! ...'

'... Ik heb net een cursus relatietherapie gehad! ...'

'... Rutger in een tabel. ...'

Ik ben bang dat als ik niet verder herstel ik niet serieus genomen zal worden door mijn omgeving.

‘Je bent mijn juffie niet!’ 

De verhoudingen voelen niet zoals voorheen.

'Piep,' hoor ik in mijn oor.

De Molenwiek is klaar met mij en ik ben klaar met De Molenwiek

‘Rot op met je accepteren, Saskia,’ fluister ik onverstaanbaar.

Het lukt me gevoelsmatig niet om uit die eenzame bubbel te komen en weer echt contact te maken.

‘Ik doe het liefste mijn ogen dicht,’ zeg ik tegen de zwembadtherapeute.

‘Ik weet wel wat u heeft,’

‘Waar kwam dat herseninfarct nou eigenlijk door?’

'Je haar zit beter.''Je fietst goed!''Je bent altijd welkom en je hoeft niet gezellig te zijn.'

‘Je bent anders geworden,’ fluistert Elice zacht.

‘Beste Rutger, de ondersteuning wil een planning voor komend jaar gaan maken. Waarop kunnen ze jou inplannen?’ zegt mijn manager Romano.

‘Ik zie dat je revalidatie bij De Molenwiek volgende week ophoudt. Weet je al wat je gaat doen?’

Het lege blad benauwd me.

Jonge, hippe klimmers hangen strak afgetraind op de kop...

Ik vind het werkexperiment lastig te plaatsen.

Het mailtje van Linda bevestigd dat ik er alleen voor sta.

De espresso geeft me hoop dat herstel no steeds mogelijk is.

Het geeft me allemaal een continue, gelukzalige glimlach op mijn gezicht.

'Een collega van mij heeft zich een uur in een soort diepvrieskist laten opsluiten. Hij is nu weer helemaal gezond...'

'Ja, sorry, ik wil nu al weer terug naar het hotel...,' verzucht ik. Warhol moet maar even wachten.

'Ik ga u helpen!' 

'Ik ben hier ook klaar mee. Wat doe je flauw,' zegt mijn lieve meisje

'Ik merk niets meer aan je,' zegt vriend Kurt.

'... Ik denk dat ik gewoon wil dat je jezelf bent gebleven en je lijkt ook nog zo te doen.'

'maar ik wil graag een mens tegenover me. Alles liever dan een vriendelijke professional die iets vervelend voor me vindt.'

'We gaan zoals je weet een neuropsychologisch onderzoek doen om te kijken hoe het met je gaat...'

'Dan ben ik hetzelfde gebleven...'

'O, je bedoelt dat neuropsychologisch onderzoek?' zeg ik op gemaakt ongeïnteresseerde toon, terwijl de paniek door mijn lichaam giert...

... ik weer dat ervaring dat blauwe mensen mijn onderdrukt cynisme in de uitleg niet kunnen waarderen.

Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan?!, denk ik in lichte paniek.

Eikel. Ik heb niets aan mijn mond, denk ik.

Alles nog een keer is een nachtmerrie.

'Kiezen voor geluk,'adviseert hr-coach Femke; 

'Ik zie het al! Je gebruikt je linkerarm minder!,' kirt Dorothea enthousiast, ...

Ik wil laten zien dat ik niet kapot ben.

De spelers met een lintje mogen de bal een keer laten stuiteren.

Lachen is gezond!, lees ik op de lachspiegels.

Het is pijnlijk om te horen hoe anderen stappen in hun werkende leven maken.

Waarom hebben jullie eigenlijk niet ingegrepen bij De Molenwiek?

'Nou, als je last van geluid had gehad dan had je hier nu niet gezeten,' verkondigt Jan luid.

'Ach, hou toch je smoel!' lacht ze, en zet de tv weer aan.

Kan ik mezelf niet beter laten afkeuren?, pieker ik koortsachtig.

'Hoe gaat het met jou?,'

Ik wil dat anderen mij niet langer analyseren en dat ik weer gewoon Rutger ben.

'We hebben er al vaker naar gekeken, maar mijn linkervoet haakt nog steeds achter de treden.

'Ik, als trainer, hoor nu te zeggen: Wat een goed plan! Je pakt de regie, Rutger!,' reageer ik ad rem.

'Volgens mij doet u het goed. Volgens het boekje.'